فلسفه های روانگردان - فصل نخست(1)

"برای ناشرمگینی از جستجوی لذت در زندگی، نیازی به اثبات حقانیت آن نیست، کافی است چاره ناپذیری یا به صرفه بودن آن را بپذیریم"

"عمل در جهت طبع، در جهت تمایلات غریزی، و انگیزه های اشتیاق آلود، حرکتی است که با سهولت بیشتری از بشر سر میزند تا عمل در جهت خلاف آن (یعنی زهد و خود نگه داری و اشتغال به امور غیر مطبوع و.) همین دلیل ساده کافی است تا اصل بر اِعمال غرائز و جلب لذت گذاشته شود." از همین رو پیامبران و عارفان و فیلسوفان تنها توانسته اند معدودی را به سمت زهد و دوری از لذت رهنمون شوند و عموم به این سو متمایل نگشته اند.

توسعه ی لذت تنها با اعمال فشار بر دنیای خارج و به دو صورت تولید(شکل آشناتر - نیروی کار انسانی) و تخصیص(ارث، بخشش، قمار، ی - امکانی را از کسی گرفتن و به دیگری دادن) قابل انجام است . غالب منازعات بر سر تخصیص است.

اما بر خلاف تصور غالب، توسعه ی امکانات لذت، ضرورتا به لذت بیشتر منجر نمی شود."در اصل به نظر می رسد امکانات نقش چندانی در میزان رضایت خاطر ندارند" هنگامی که یک پدیده ی هرچند حدی مثل سیل، زله، بردن لاتاری، و . حجم زیادی از غم یا شادی را تولید می کند، عموما این احساس پایدار نیست و پس از مدتی به عادت تبدیل می شود و غم و شادی با مختصات جدید سنجیده می شوند. "انسان به گونه ای متعارض نما همواره از امکانات خود شاکی است و همواره با امکانات خود کنار می آید."

"جهان لذتگاه خوبی نیست.ترکیب خواهش و فقدان، ناکامی و رنج را جاودانه می کند. فقدانی که با زهد چاره نمی شود." "همواره چیزی برای نداشتن هست" نتیجتا باید برای لذت بیشتر، نرم افزار طراحی کرد."چاره ای جز لذت نیست."

"هنر لذت بردن مقدم بر ابزار آن است. در غیاب ذهن و ذوق لذت پرستی، امکانات ممکن است موتور حسرت شود تا لذت"